Dünyaya,çılgın gibi,
Bağıra bağıra geldiğim,
Bebekliğim,çocukluğum,
Gençliğimin geçtiği,
Evim evim güzel evim.
Fakirdik ama,
Her şeyden mutlu oluyorduk,
Evde yaramazlığımız da,
Terlikle kovalıyordu,annemiz.
O terlik dayakları nasılda,özledim.
Ya sokak da,mavi,kırmızı misketlerimiz.
Çocuksu,mahalle kavgaları,
Adımız,mahalle göçürtene çıkmıştı.
Annemin,o feryatları,
Kavgayı ayırım diye,
Kıymıyayım,diye,ellerini havaya,
Sertçe kaldırışı,
Ya sırtıma yumşakça vuruşu,
Nasılda unuturum,
Okşar gibi.
Evim evim güzel evim.
Okula en erken ben giderdim.
Öğretmenimi en çok ben severdim.
En çalışkan öğrenci ben olmalıyım.
Okul bahçesinde en efendi ben olmalıyım.
Sınıf başkanı ben olmalıyım.
En sevilen öğrenci ben olmalıyım
Hepimiz sınıfta yarışıyorduk.
Anenm babam ilk öğretmenimdi.
Ama,
Artık bilgiye susamış,bana yetmiyordu.
İllede öğretmenin ağzında,
Çıkanı çok merak ediyordum.
Eve gelir,
Anneme babama ,öğrendiklerimi,
Tekrarlardım.
Evim evim güzel evim.
İnsanın en mutlu dönemi,
Anne,babasıyla geçen zamanmış,geç anladım
O duvarların dili olsa da,
Konuşsa.
Ne çok yaşanmışlıklar var!
Okudukça okudukça,
Ev,sokak,şehir dünya,
Dar geliyordu.
Evde düşündükçe,
Şendik,şakraktık,çocuksu duygularla,
Yaramazdık,
Ama
Ne kadarda mutlu dönemmiş.
Evim evim güzel evim!
Cemal Borandağ
10 Şubat 2018-Pazarcık
İnsanın en mutlu dönemi annesi ve babasıyla geçen dönemdir.
