''Japonya'da 4. yüzyılın sonlarına doğru tahta oturan İmparator Nintoku, yüksek bir kuleye çıkar ve ülkesine bakar.
Gökyüzüne doğru yükselen tek duman dahi göremeyince, halkının yoksul
düştüğüne ve bu yüzden hiç kimsenin evinde pirinç dahi pişiremediğini
anlar.
Hemen bir ferman çıkaran Nintoku, halkının üç yıl boyunca sadece kendileri için çalışmasını emreder.
Sarayda çalışanları bile evlerine gönderir...
Sadece kendileri için çalışan halk, üç yılın sonunda bolluğa kavuşur...
Nintoku kuleye çıkar, ülkenin her yerinde ocakların tütmekte olduğunu yükselen dumanlardan anlar.
Yanındaki eşine sevinç içinde "artık zenginiz" der...
Nintoku'nun yanıtı, yüzyıllardır
Japonlar'ın aklından çıkmaz; "Halkın fakirliği, bizim fakirliğimizdir,
zenginliği de bizim zenginliğimizdir."
Kıssadan hisseyi de Siz çıkarın…
İmparatoriçe ise üç yıl boyunca bakımsızlıktan dolayı her yeri eskiyen,
çatısı akan, çiçekleri solmuş sarayı göstererek "sen bu halimize
zenginlik mi diyorsun" der...
