Avar

 Yıllar önce İzmir Kadınlar Hapishanesindeki mahkum kadınlara akşam

dersleri verilmesi kararlaştırılmıştı.

Bir gün milli eğitim müdürünün odasına zayıf, ufak-tefek bir genç kız

girdi.

- Ben bu dersleri memnuniyetle kabul ederim, efendim, dedi.

Müdür şaşırmıştı. Karşısındaki genç kız, okuldan yeni çıkmış, üstelik son

derece de hassas bir insana benziyordu.

Müdür bir kez daha hapishanedeki tipleri gözünün önüne getirdi. Olacak şey

değildi... Lakin düşüncesini belli etmedi.

- Peki, hoca hanım, dedi. Bu işle meşgul olacağım.

İki hafta geçmeden, genç kız, soğuk ışıklar altında hapishane koğuşundaki

akşam derslerine başlamıştı. İşi bittikten sonra, ince pardösüsünün yakasını kaldırıyor,

süngülü nöbetçilerin, zincirli kapıların arasından geçerek sokağa çıkıyor ve hızlı

adımlarla evine koşuyordu.

Hapishane müdürü de, milli eğitim müdürü gibi, hayretler içinde idi.

O, kavgacı, o geçimsiz mahkumlar, genç öğretmeni hem sevmeye, hem saymaya

başlamışlardı.

Kadınlar hapishanesinde ilk defa böyle bir hava esiyordu.

Fakat işinde inanılmaz bir başarı gösteren kızın, bir süre sonra acayip bir

suçla adliyeye götürüldüğünü görüyoruz.

Hakkındaki suçlama: Misyonerlik...

Gittikçe kabaran dosyalar, hep misyoner öğretmenden bahsediyordu.

Neler de neler yapmamıştı ki:

Kadınlar hapishanesi derken, Kinder Garten Teşkilatında çalışmalar,

çocuklara iyi insan olmak etrafında birtakım telkinler.

Bütün bunlar misyonerlik denilen şeyden başka ne idi....?

İş o kadar dallanıp budaklandı ki, Ankara'ya kadar intikal etmiş ve onca

mühim işi arasında Atatürk meseleyi merak etmişti.

- Bana misyoner öğretmenin dosyasını getiriniz, dedi.

Bütün bir gece o dosyayı inceledikten sonra, ertesi günü öğretmen Sıdıka

Avar'ı yanına çağırttı. Genç öğretmen Atatürk'ün karşısına çıktığı vakit bir

yaprak gibi titriyordu.

Atatürk, bu ufak-tefek kıza hayretle baktı.

- Misyoner öğretmen sensin, öyle mi?" diye sordu.

Avar şaşırmıştı. Yavaşça,

- Efendim, ben öğretmen Avar, diye fısıldadı.

Atatürk, o zaman genç öğretmene doğru parmağını uzatarak yüksek sesle

şunları söyledi:

- Hayır. Sen misyoner Avar'sın. Bana, senin gibi misyonerler lazım.

Ondan sonra da Atatürk fikirlerini açıkladı:

"Bir toplum, daha ziyade aile yoluyla, bilhassa kadın yoluyla

kazanılabilirdi. Genç öğretmen Doğu'ya gidecekti.

Oradaki genç kızları, hatta bunların arasında hiç Türkçe bilmeyenleri bile

toplayacaktı....Onları, bu toplumun potasında yetiştirecekti; sonra bu çocuklar

birer ışık huzmesi altında köylere gönderecekti."

Sözlerinin sonunda:

- Git, memleketin içine gir, dağ köylerine uzan; orada bizden ışık bekleyen yarının annelerini göreceksin, dedi.

Genç öğretmen, içi içine sığmaz bir halde Atatürk'ün yanından çıktı.

İşte yıllar ve yıllardır Avar, doğu illerinden birinde Kız Enstitüsü Müdürlüğünde bu inanılmaz işle meşguldür. Şimdi; Elazığ, Tunceli, Bingöl çevrelerindeki halk, bu ufacık-tefecik kadından bir azize gibi bahseder.

Onun hakkında iki yüze yakın mani, masal ve çocukların dilinde sayısız Avar şarkıları vardır.

O, yol vermez, geçit tanımaz dağlara at sırtında tırmanır, dağ köylerinden, çoğu esmer köy kızlarını toplar, onları kendi ceketine sarıp okuluna götürür.

Avar, Doğu'da gerçekten inanılmaz bir isimdir. Dağ tepesindeki köylere bu masal kadının, öğrenci toplamak için gittiği zaman köylüler:

- Kızımı da götür, Avar...! diye atın üzengisine yapışıyorlar.

Şehre, Avar'ın okuluna gelen kızı, bir kere de üç-dört yıl sonra görünüz.

Ben, bir insan yaratma mucizesini orada gözlerimle gördüm

Hikmet Feridun Es

Hayat Dergisi 1957

Sıdıka Avar; gazeteci Banu Avar'ın annesidir.

Alıntı

1970’li YILLARDA TUNCELİ’DE GÖREV YAPMIŞ, EDİRNELİ KADIN ÖĞRETMEN

"Boşuna uğraşmayın, ne derseniz deyin... Ne yaparsanız yapın, beni vaz geçiremeyeceksiniz" diyorum.

"Ama sen çok güzelsin " diyor Annem..

-Ne olmuş güzelsem!!!..

-Seni orada rahat bırakmazlar!!

Malum... Erkek egemen toplumda, güzel kadın olmak suç... Erkeklerse. Pürü pak... Kadın olmaktan kaynaklı bir olumsuzluk yaşandığında; eee.... o da o kadar güzel olmasaydı gibi, saçma sebepler aranabiliyor.

Yıl 1976 Ağustos....20 li yaşların başındayım...Yeni mezun genç ve güzel Matematik öğretmeniyim.. Atamam Tunceli Endüstri Meslek Lisesi’ne yapılmış... Ailem gitme diye diretiyor... Edirne nere... Tunceli nere diyorlar. Hem sen Edirne gibi çağdaş bir şehirde çok rahat ya-şamaya alışmış bir genç kızsın...orada yapamazsın.. hem rahat bırakmazlar.. seni..

Kim bırakmaz???..

Erkekler..

Oysa ben, hiçbir mecburiyetim... devlete hiçbir borcum olmamasına karşın.. İdealist bir nefer olarak, ülkemi tanımak adına, bir köy okuluna bile hazırlamıştım kendimi. Her ne kadar şehirde doğup büyümüş olsam da... Ama zaten atamam şehir merkezine yapılmıştı.

Anneme göre .... Trakya’dan ötesi...tu.. kaka şeklinde..

Hııııh!!.. işte ... Anadolu... çünkü en uzak mesafesi. İstanbul anneciğimin.

Sanmayın ki; bu düşüncede olan sadece annem... Öğretmenlerim de aynı düşüncede... bir belge almak için gidiyorum okula..

"Gel bakalım, seninle biraz konuşalım, gideceğin okul, yetişkin erkek öğrencilerin eğitim aldığı bir okul.. sen de çok dikkat çekicisin...şöyle giyin.. böyle davran.." gibilerden uyarılar.

Kimsenin uyarılarını dikkate almıyorum...ben kendimden eminim.. Gidicem ve öngörülen hiçbir olumsuzluk yaşamıycam..

Kararlılığımı gören babam; Adliyeci olmanın getirdiği bağlantıları kullanarak. HAMİLİ KART YAKINIMDIR... tarzında..tüm yönetim kademelerinden.. selamlar.. mektuplar.. kartlar topluyor.

Validen .. vali yardımcısına, Emniyet amirinden ..

emniyet amirine, başhekimden.. Başhekime,

savcıdan ...savcıya,. Hâkimden... Hâkime.

Hani kızıma, göz kulak olsunlar oralarda... babından...

Ailecek çıkıyoruz yola... İstanbul’dan öte yolculuk yapmamış biri olarak, yolculuk çok yorucu gerçekten. İstanbul’dan 24 saat... Gözümü kırpmadan iniyorum otobüsten... Sarhoşluğun ne demek olduğunu anlamış biçimde...

Çok iyi karşılanıyoruz. Tuncel’inin en güzel okulu, şehrin göbeğinde... Lojmanları da var. Ama şöyle bir sorun var.. Lojmanda tek başıma kalmam gerekecek...

Çünkü okulda benden başka DİŞİ ..SİNEK BİLE YOK!!!.

Bol öğretmenli.., bol öğrencili...büyük ve yatılı bir okul. Eğitim binası, atölyeler, yatakhane, yemekhane, geniş yeşil alanlar..40 dönümlük bir alana yayılmış.. dört tarafı ana yollarla çevrili.. Adeta bir kampüs. Ama dedim ya...dişi olarak benden başkası yok!!!... koca okulda.

Ana yola ve atölyelerin bahçesine cepheli lojmana yerleşiyorum. Bütün ev ihtiyaçları zaten yatılı olan okuldan karşılanıyor, yemeklerimi okulda yiyebileceğim söyleniyor. Okulun karşısında..(.sonraki yıllarda koli tartıcısında kızımı da tartmak zorunda kalacağım...)

Şehir postanesi...200 metre mesafede Devlet Hastanesi...yani hayal ettiklerimin çok..çok..ötesinde.

Annem biraz ikna olmuş gibi...Babam hamili kart görüşmelerini de yapınca .. beni bırakıp dönüyorlar.

Okullar açılıyor...el bebek, gül bebek tarzındayım.. Hani yaz gecelerinde, bir ışık kaynağının etrafında dönen pervane kelebekleri vardır ya...aynı o şekil....herkes etrafımda pervane...her şey çok güzel... hiçbir olumsuzluk yok.. Evli olan öğretmen arkadaşlarımın, eşleriyle de arkadaş oluyorum, zaten hepsi lojmanlarda. Her gece, başka biri beni yemeğe alıyor.. Ama halktan henüz uzağım.

Tunceli’de de düşünce değişmiyor. .arkadaşlarımın eşleri; "Seni ilk gördüğümüzde ..saçtığın ışıltıdan korkmuştuk...ayyy...bu hoca hanım bu kadar genç delikanlının içinde ne yapacak, bari bir önlük giyse üzerine de...derse girerken demiştik,.. bir sabah evden beyaz bir önlükle çıktığını görünce rahatlamıştım.. ama...aynı gün önlüklü halinle kapımı çaldığında...ışıltının daha da çoğaldığını gördüğümde.. yapacak bir şey yok!!! Allah vergisi... dedim" diyordu. İşte...ister doğu.. ister batı.. her toplumdaki fikir; erkeği eğitmek yerine.. hep kadının kendini kollaması üzerine kurulu.

Ama ..ben ne yapıyorum...

"Hocam....valeybol turnuvamız var seyretmeye gelirsiz?? dediklerinde.." Ne demek seyretmek beni de oyuna alın" diyorum.. Hepsinin gözleri faltaşı...

Hocam siz valeybol oynirsiz???..oynuyorum elbet deyip sınıf öğretmeni olduğum sınıfın takımında turnuvaya katılıp kazanıyoruz sınıfça... Hiçbir erkek öğretmen arkadaşımın ilgilen-mediği turnuvalarla çok ilgiliyim..

Başka bir gün...öğle arası.. nöbetçiyim.. bütün anahtarlar bende.. bir öğrencim;

-Hocam...masa tenisi odasının anahtarıni verin de oyniyalim ..diyor

- Bir şartla ..beni de oynatırsanız..

- Ne dirsin hocam!! ping pong oynirsiz???

-Oynuyorum elbet...hem de ..derslerimi kırıp... oynayacak kadar hastasıyım...

Gene şoktalar...hepsini de kırıp geçirince.. NAMIM alıp yürüyor ..hem okulda.. hem Tunceli’de..

Hem çok güzel...hem spordan anlir!!!

Artık neredeyse cinsiyetsizim gözlerinde..

Hepsinin sevgili öğretmeni, arkadaşlarımın kardeşi, neredeyse emeklilikleri gelmiş, muhasebecimiz Mahmut Amca’nın ve aşçıbaşımız Bekir Amca’nın kızıyım...

Bana onlardan zarar gelmesini bırakın...etrafımda görünmeyen ...ama.. hissettiğim.. koca bir koruma ordum var.. Hattâ...erkeklerden çok.. kadınların ilgisini çekiyorum.. Siyasi yanları ağır basan, başka okullardaki bayan arkadaşlarım.. hafta sonları mahallelerde kadınlarla yapacakları toplantılara beni de götürmek istiyorlar..

-"Senin de geleceğini duyan kadınlar.. seni görmek için olsa da toplantıya katılıyor.. ne olur bu sefer de gel bizimle...sen olunca kolayca toplanıyorlar.." diyorlar.

Öğrencilerimin anneleri okula gelip "Hoca hanim!! bizim oğlan, bi anlatir...bi anlatir...seni.. merakımdan görmeye geldim".. diyor.

Sonuçta;

hakkımda yapılan öngörülerin hiçbiri gerçekleşmiyordu...en ufacık bir rahatsızlığım dahi yoktu.. ne bir olay...ne bir söz..

Tunceli bambaşka bir şehir çünkü...adi suç oranı SIFIR diyor, hakim tanıdığımız.. sadece siyasi suçlar var..

Eğitim düzeyi en yüksek seviyedeki illerimizin başında geliyor... Ayrıca siyasi yanlarından kaynaklı Devrimci bir yüksek ahlâk seviyesine sahipler.

Tek başına yaşayan bekâr ve dikkat çekici ben, evlenip eşim 18 aylık askerlik görevini yaparken de.. gene tek başına evli bir bayan olarak.. En ufacık bile olsa beni rahatsız edecek bir olay asla yaşamadım.

Tunceli hakkındaki bütün önyargılar yıkılmıştı artık ..

O, yüksek ahlâk sahibi Tuncelililer.. halâ kalbimin en güzel yerindeler..

Haaa!!!!...hamili kartlar ne oldu diye merak ediyorsanız söyleyeyim... onların hemen hemen hepsi.. EVLİLIK TEĶLİFİ OLARAK dönüş yaptı.. Vali muavininden başlayıp sırasıyla hakimi, doktoru, mühendisi...sıraya girdi.. Sanırım yanlış anladılar.. Babacığım. Hani göz kulak olun babında demişti ama...onlar işi tek başlarına sahiplenmeye kadar götürdüler..

Rahatsız ettiler mi???..Asla..

Red cevabı aldıklarında.. YA BENİMSIN ..YA TOPRAĞIN DEMEDİLER... Hepsi de çok beyefendiydi de.. benim evlenmek gibi bir derdim yoktu..

Yıllarca evimizde espri konusu oldu, teklifler...

-Baba bak!!!...kıymetini bil...Annemi ne doktorlar.. ne mühendisler... ne hakimler.. ne valiler istemiş te ..o seni seçmiş.

Karşı saldırı gecikmiyor..

-Siz biliyor musunuz ??...bana kaç tane kız Aşk mektubu yazdı da. Ben Annenizi seçtim...

Önyargıları yıkmak ..atomu parçalamaktan zordur ..denir ya...ben inanmıyorum... Yeter ki yıkmak isteyelim...

Selâm olsun...Tunceli’ye ve yüksek ahlâklı Tuncelilere..

Naciye Akay Ocak 2021 Urla

Adamın biri otomobiliyle giderken yolda bir yolcu alır.

 ''Adamın biri otomobiliyle giderken yolda bir yolcu alır. Adam arka tarafa biner..

Şoför;

- Eee hemşerim, kimsin, nereye gidersin?

Yolcu;

- Ben azrailim, canını almaya geldim..

Şoför alaycı bir tavırla;

- Sen mi azrailsin? Yav senin gibi azrail olur mu hiç?

Yolcu sakin bir tavırla;

- Sen daha önce azraili gördün mü de tarif ediyorsun? İnanmadın bana öyle mi?

Şoför;

- İnanmadım tabi..

Yolcu;

- O zaman 200 metre ileride bir adam daha alacaksın..

Gerçekten de adamın dediği gibi şoför 200 metre ileride bir yolcu daha alır ve bu yolcu ön tarafa oturur. Olay bundan sonra daha da ilginç bir hal alır..

Şoför yanındakine;

- Eee sen kimsin, nereye gidersin?

Öndeki yeni yolcu;

- Ağabey, beni merkezde bir yerde indirirsen çok sevinirim..

Şoför;

- Yav şu arkadaki adam bana azrailim diyor. Görüyor musun şu herifi? Ben kendisine iyilik ediyorum, o ise benimle dalga geçiyor zibidi..

Öndeki yolcu arkaya bakar, sonra da;

- Abi arkada kimse yok ki..

Şoför hışımla arkaya döner ve;

- Kör müsün be! Adam, arkada oturuyor ya..

Öndeki yolcu arkaya bir daha bakar;

- Abi senin kafan iyi mi?Yoksa benimle dalga mı geçiyorsun?

Bu sefer arkadaki söze girer;

- Gördün mü, öndeki yolcu beni ne duyabilir ne de görebilir..

Şoförün bir anda dizlerinin bağı çözülür, beti benzi atar..

Arkadaki yolcu;

- Hadi, arabayı kenara çek, iki rekat namaz kıl, sonra da canını alacağım..

Şoför ağlamaklı, çaresiz bir şekilde arabayı kenara çeker ve iner arabadan..

Sonraaa...

Sonra ne olmuş biliyor musunuz?

Adamlar arabayı aldığı gibi kaçmışlar... ''

AZİZ NESİN / SİZİN Memlekette EŞEK YOK MU ?